“Ik ben Daniëlle Bax, geboren in Weert en al jaren thuis in Veldhoven met mijn man en onze drie dochters. Als loopbaancoach help ik mensen hun vuurtje terug te vinden in hun werk, op een manier die écht past bij wie ze in de kern zijn.

Als kind wilde ik dierenarts worden, maar dat werd afgeraden; te hoog gegrepen, weinig kans op werk. Dus koos ik voor het werken met kinderen. Zo kwam ik bij kinderopvang Klokje Rond terecht, waarvoor ik naar Veldhoven verhuisde.

Na een aantal jaar voelde ik dat er iets moest veranderen. Ik vertrok naar Amerika en werkte daar als au pair. Een periode die me confronteerde én verder bracht. Terug in Nederland gooide ik het roer om. Werken met kinderen vond ik waardevol, maar ik verlangde naar iets waar ontwikkeling, die van mezelf én van anderen, centraal stond. Ik startte de hbo-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en werkte daarna tien jaar bij verslavingsinstelling Novadic-Kentron. Daar leerde ik de kracht én complexiteit van mensen zien.

Toch bleef het kriebelen. Ik wilde ondernemen en genoeg vrijheid om werk te combineren met het moederschap. In 2016 begon ik als lifecoach. Vol ambitie, maar ik moest nog veel leren over ondernemen. Klanten vinden, positionering, zichtbaarheid; dat had ik toen nog niet in de vingers. Dus zette ik het op pauze.

Voor mij voelt het logisch om iets anders te doen als iets niet meer klopt, maar ik zag om me heen dat dat niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Veel mensen blijven hangen in werk waar ze leeg van raken, terwijl hun verlangen ergens anders ligt. Met dat spanningsveld wilde ik iets doen. Zo ontstond mijn werk als loopbaancoach.

Ik werk zelfstandig en ben daarnaast regelmatig te vinden bij de Bibliotheek Veldhoven voor loopbaanspreekuren en workshops. Ik wil iets betekenen voor deze plek, waar ik me thuis voel en mensen mag begeleiden in belangrijke keuzes.

In mijn praktijk werk ik vooral met hoogopgeleide vrouwen. Op papier loopt het goed; stevige functie, mooie resultaten. Maar vanbinnen wringt het. Ze voelen zich leeg, vragen zich af: Is dit het nou? Vaak zijn het vrouwen die al veel reflecteren, maar er zelf niet goed de vinger op kunnen leggen. Samen duiken we dieper dan de standaard. Wie ben ik en wat wil ik? Want pas als hoofd en hart weer op één lijn liggen, kunnen ze keuzes maken die echt kloppen. Dát is waar ik voor ga.

Buiten mijn werk ben ik het liefst met mijn gezin en vrienden. Met vier vrouwen in huis is paardrijden best een dure hobby, maar het zit in de familie. Mijn schoonvader zit in de paarden en nam onze oudste mee naar de manege. Toen kon ik het zelf ook niet laten om weer op te stappen. Inmiddels hebben we ons eigen jonge paard. Onze oudste rijdt erop en de jongste twee straks ook als ze groot genoeg zijn. Op stal verdwijnt de rest even naar de achtergrond.

Ons paard staat helaas niet bij huis, waardoor we ons soms afvragen of we Veldhoven moeten verlaten. Maar deze plek voelt als thuis. De kinderen kunnen overal naartoe fietsen, ik zit in de oudervereniging van basisschool Zeelsterhof en onze vrienden wonen dichtbij. Het leven is hier goed. Toen ik uit Limburg kwam, moest ik mijn plek vinden. Dat is gelukt. Ik voel me hier helemaal op mijn gemak.”