Ooit zijn er van die momenten dat een afspraak uitvalt. Dat lijkt dan leuk, maar dan moet er toch een artikel komen. Uit mijn duim. Gelukkig heb ik er van de week op geslagen met een hamer. Dus met de dikte van die duim zit het wel goed. In het verre verleden, toen disco Hollywood nog wekelijks op mijn programma stond, is waarschijnlijk het zaadje voor dit artikel al gezaaid. Going Back to my Roots (van Odyssey), lekkere swingende disco. Levendig. Sinds maart 2024 ben ik over inwoners van jullie mooie Kersendorp mogen gaan schrijven. Zelf woon ik volgens een aantal inwoners van de Gemeente Geldrop-Mierlo aan de verkeerde kant van het bos. Daarbij laat ik dan maar in het midden welk deel van de Gemeente ik woon. In dat jaar ben ik erachter gekomen dat Mierlo een bijzonder mooie plaats is waar nagenoeg iedereen elkaar wel kent, of via via kent.  Maar niet alleen dat, maar ook dat de inwoners in de loop van de geschiedenis een band hebben gesmeed die het waard is om steeds weer naar toe terug te gaan. Sommigen hebben een uitstapje naar de grote brainport stad 040 gemaakt. Maar wellicht zat daar toch teveel brains en te weinig gevoel om er te blijven hangen. Een ander dacht dat Zuid Afrika wel leuk was……. Dat was het inderdaad. Weer een ander is er achter gekomen dat fietsen leuk is, maar nadat hij met zijn echtgenote naar Rome is gefietst kwam hij toch maar snel weer terug. Zo heeft ieder een reden om weer terug te keren naar zijn eigen Roots.  Ook de uitvoerende groep Odyssey heeft blijkbaar een betekenis in het geheel. Wanneer je op gaat zoeken wat dat letterlijk en/of figuurlijk betekent het een lange, soms zware tocht. Op de fiets naar Rome kun je best letterlijk nemen he Michiel en eega. Maar figuurlijk kun je daar ook over spreken over het dorp.  Dat doe ik uiteraard niet.  Wel ligt de kracht van het Kersendorp in “SAMEN”.  Omdat via-via iedereen elkaar wel kent is er een verbondenheid die best uniek is. Samen zet iedereen z’n schouders eronder, na een lastige ziekte, een verlies, een scheiding…. Noem maar op.  Zelfs Marius, met zijn kiepen, die geannexeerd is door Helmond omdat hij over de brug woont blijft een spil in het rijke verenigingsleven dat er is.  Die brug is gelukkig geen brug te ver. Wat zou Carnaval in Mierlo toch zijn zonder Marius…… Eigenlijk moet ik zijn naam vervangen door: ‘jullie’. Het grote smeermiddel in het dorp is buiten de unieke samenhorigheid toch wel Carnaval. Het lijkt wel of iedereen Prins Carnaval is geweest, of tenminste in de Raad heeft gezeten. Daarnaast, ook eerlijk, lijkt het wel of het hele dorp vrijwilligerswerk doet. Wat een prachtig SAMEN leeft er tussen de mooie rode kersen. Mijn dikke duim is inmiddels weer wat geslonken. Afsluitend wil ik Ron, Akkie en vooral Heidi (echt Mierlose) bedanken dat ik de kans heb gekregen zovelen van jullie (oeps, nu verraad ik toch aan welke kant van het bos ik woon) te hebben mogen leren kennen. Hopelijk tot binnenkort, wanneer een ander van jullie aan de beurt is voor een interview……….