Op één van de eerste zomerdagen, en ook alweer een echte zomerse dag, mag ik voor wederom een afspraak naar Frank van Uffelen. Deze keer geen zakelijke. Dat was meestal wel zo voor een afspraak met deze telg uit deze makelaarsfamilie. Daarover straks meer. Frank is sinds een aantal jaar inwoner van het mooie Kersendorp: Mierlo. Ik schreef in eerdere artikelen weleens dat als je uit Mierlo komt je altijd weer terug gaat naar je roots. Maar er zijn ook inwoners van de grote 040 broer die in onze gemeente neerstrijken om er nooit meer weg te gaan. Frank is daar een voorbeeld van. Gaandeweg het interview blijken er echt heel veel parallellen te zijn tussen hem en mij. Allereerst is hij een volbloed ram. Met rammen, zo vertelt hij , heeft Frank altijd snel een connectie en is erachter gekomen dat die het over het algemeen goed met elkaar kunnen vinden. Sinds hij na zijn geboorte in 1976 (23 maart) inmiddels voortschrijdend inzicht heeft gekregen is het echte, kenmerkende, impulsieve van het ram-zijn er wel af. Hij komt uit Noord-Woensel, net even iets voorbij de Dommel vanuit Nuenen gezien. En hij heeft daar ook de lagere school doorlopen. De middelbare school lag in Tongelre. Daar volgde hij de HAVO. Sporten: uiteraard ook, tennis en hockey. Maar hij geeft wel eerlijk aan dat hij een gezelligheidssporter was. Hun oudste, Floris, kan al veel beter tennissen dan Frank ooit gedaan heeft. De middelste, Pepijn, ‘zit’ op kickboksen. Allebei doen ze dat in Mierlo uiteraard. Wel opvallend is dat geen van de twee zonen voetbalt. Papa Frank is sinds 1990 met een seizoenskaart al 35 jaar fan van zijn PSV. Dat virus heeft hij wel op zijn twee mannen overgebracht. Maar niet tot op het veld. Nou ja, je kunt niet allemaal bij Mifano spelen. Dan is er nog een derde, de driejarige Julie. Vol trots, en vertederd, vertelt hij dat die op haar moeder lijkt. ‘Echt een heel lief meiske’, zegt ie op z’n Brabants. Weer even terug naar school, en de parallellen. Na de HAVO volgde Frank de MEAO en daarna de MER (Fontys) met als specialisatie makelaardij. Tja als kind van een ondernemersgezin, doe je in dat bedrijf ook je weekendbaantje en vakantiewerk. Nadat hij in het eerste jaar van het nieuwe Millenium afgestudeerd was van de MER stapte hij full-time binnen bij Van Uffelen Makelaars. Vader deed de makelaardij zeg maar, en Moeder voerde de scepter over de administratie. Een gouden combinatie zo is gebleken. Inmiddels zijn zijn ouders met pensioen. Wanneer ik hem vraag wat het mooie is van de makelaardij vertelt hij me dat het persoonlijke contact met verkoper en koper prachtig is. Je kunt mensen helpen met belangrijke beslissingen in hun leven. En hij ziet ook dat, omdat ze al zolang bestaan, er klanten meerdere keren komen in de loop van de vele jaren. Ook hele families. Wonen is tenslotte pure emotie, en dat doet hij vol liefde samen met zijn Lonneke in ‘jullie’ mooie Mierlo. En eerlijk gezegd, we hebben hetzelf mee mogen maken met Frank bij de verkoop van ons eigen winkelpand in 2023, net zoals mijn ouders in 1972 met de verkoop van hun winkelpand door vader Leo van Uffelen. Voor wat betreft die emotie van het wonen zegt hij: “Ik heb met mijn gezin altijd al in een dorp willen wonen, en toen de gelegenheid zich voordeed om dat in Mierlo te doen, hebben we die kans met beide handen aangegrepen. We gaan hier nooit meer weg!” Dat klopt niet helemaal want die twee broers rijden iedere gelukkig naar het Geldropse voor het Strabrecht. Gelukkig hebben we elkaar dan ook weer hier in een soort parallel gevonden. Wanneer je nieuwsgierig hoeveel emotie er op het moment in de portefeuille van Frank en zijn medewerkers zit zou ik eens kijken op : www.vanuffelen.nl Frank, hartstikke bedankt voor prettig gesprek waarin we nog veel meer parallellen ontdekt hebben, maar die hou ik lekker stil.
