Hoi wereld,

Als kind (lees Pup) zijnde heb ik ooit een trauma opgelopen en nog steeds wordt ik met grote regelmaat ’s nachts gillend wakker. Ut begint allemaal dat ik lekker lig te snurken. Langzaam maar zeker duik ik dieper en dieper het land van Klaas vaak in. Plots word ik teruggezogen… de diepte in en beleef telkens mun ergste nachtmerrie. Wa dan, wa dan Sjef hoor ik jullie bezorgt denken. Nou da zal ik eens efkes vertellen. Mun eerste kennismaking met de trimsalon. Ik sta weer in die roestvrijstalen martelbak. Een klein, onschuldig puppieke. Voor me zie ik een wand vol martelwerktuig: roestige scharen, chirurgische messen en een stalen muilkorf. "Het is voor je eigen bestwil," klinkt een zware stem. Yeah right dikke madam of beter gezegd generaal Poetinova, gepensioneerd martelmeesteres uit een of ander obscure Siberiese strafkolonie.  Haar enorme lichaam vult de deuropening. Haar dikke armen, getraind door jaren van brute kracht, hangen als betonnen pilaren naast haar lijf. Un smoezelig schort spant om haar buikrollen. Mun ogen schieten naar haar gezicht – een dikke wrat, swingt op haar kin heen en weer.  “Klein hondje bang? hahaha” krijst ze in onvervalst Siberies dialect. Ik slik. Dit is geen wellness. Dit is een heropvoedingskamp. In un wanhoopspoging zet ik mijn puppietandjes in de bloedrode riem die me vasthoudt.  HOERA VRIJ! Met een katachtige sprong vlieg ik richting de uitgang, maar dan… met haar dikke worstvingers grijpt ze me vast en voor ik het weet, blaast een bloedhete föhn over mun net gewassen vachtje. Door de hoge temperatuur lijkt de föhn wel un vlammenwerper.  Deze kwelling lijkt wel op un vroegtijdige crematie. Ik voel de blik van de andere honden in de trimsalon branden. Hun ogen vol medelijden. Vol afgrijzen en angst, opgesloten in un koude natte kooi en wachtend op hun lot.  Alsof dat nog niet genoeg is, hangt ze als ultieme mishandeling een groen vlinderdasje met witte stippen om mun nek. En net op het moment dat ik mezelf wil laten zakken van pure ellende…PLOP! Ik schrik wakker. Mun snuit ligt verkreukeld tegen de bank. Het… het was een droom. Toch? Met een schok besef ik: het was geen droom. Het was een herinnering. Een trauma dat diep in mun teckelzieltje gegrift staat. Gelukkig heb ik tegenwoordig un hele lieve bjoetiespecialist Lea. Zij is de enige die aan mun vachtje mag komen. 

Een dikke poot van Sjef